De zomervakantie is begonnen en dat betekent dat ook onze student-athletes tijd krijgen voor meer dan alleen studie en sport. Daarom is Slamstox-tennisster Laura Rijkers begonnen aan haar zomerstage bij Slamstox waar ze toekomstige college tennissers helpt bij hun proces. Laura is onderdeel van de University of Arkansas en speelt Division I tennis.
Na de zomervakantie keert ze terug naar Amerika en begint ze aan het tweede semester van haar Junior year. Dat bekent dat ze al een hoop ervaring opgedaan heeft waar ze ons graag meer over vertelt. Daarom verschijnt vandaag de eerste ‘College Talk met Laura’, een nieuwe reeks artikelen op onze nieuwspagina!
Vandaag staan ‘clinch wedstrijden’ centraal, zo worden de beslissende wedstrijden vaak genoemd binnen college sports. Laura vertelt hieronder meer over haar ervaring met clinch wedstrijden binnen College tennis!
Laura’s verhaal
In college tenniswedstrijden vallen er in totaal 7 punten te verdienen. Eerst worden er drie dubbels gespeeld, allemaal van 1 set. Als je twee van de drie dubbels wint, betekent dat dat je het “doubles point” gewonnen hebt: je staat dan als team 1-0 voor. Daarna worden er nog 6 singels gespeeld, waarvan elke singel 1 punt waard is. Wanneer je 4 punten hebt binnen gehaald als team, heb je de tenniswedstrijd gewonnen en diegene die voor dat 4e punt zorgt noemen ze ook wel “de clincher”. Soms komt het dus voor dat de stand 3-3 is en dat er nog 1 beslissende wedstrijd aan de gang is. Dan wordt de strijd pas echt intens: welk team gaat de wedstrijd clinchen?
Op het moment dat er nog maar 1 wedstrijd gaande is die de uitkomst gaat bepalen, verzamelen alle spelers, coaches en het publiek zich rondom die baan. Al jouw teamgenoten komen op een rij staan op de baan naast je om je aan te moedigen.
Na elk punt dat je wint, schreeuwen je teamgenoten en het publiek de longen uit hun lijf. Het is zenuwslopend om in deze situatie te zitten maar het is tegelijkertijd ook echt fantastisch.
Ik heb dit twee keer mee mogen meemaken dit seizoen. De eerste keer was tegen Ole Miss, de eerste wedstrijd die we speelden binnen onze conference. De tweede keer was tegen Vanderbilt, die op dat moment de nummer 9 (!) van heel Amerika was.
Ik stond in mijn wedstrijd tegen Vanderbilt 6-7 3-5 achter. Ik wist mezelf terug te knokken tot een tiebreak in deze set. In deze tiebreak kwam ik 6-2 achter, dus aan mij de taak om 4 matchpoints weg te werken. Het eerste punt maakt ze een onnodige fout, een goed begin voor mij: 6-3. Daarna bouw ik twee punten goed op, waardoor ik 1 punt af kon maken met mijn forehand en bij het andere punt sloeg ze een forced error: 6-5. Nu moest ik nog maar 1 matchpoint overleven. Zij serveert, ik sla een goede diepe return en we komen in een lange rally terecht. Ik probeer haar naar achter te drukken met een diepe bal zodat ik daarna het punt kan overnemen. Deze diepe bal kwam echter dicht bij de achterlijn, maar ik voelde gewoon dat deze bal in was. Mijn tegenstandster dacht daar alleen anders over want zij roept hem uit. Ik richtte mijn blik op de scheids en ze stak haar hand uit met de palm naar beneden: “Correction, the ball was good”. Gevolgd door een oerkreet van mij: “COME OOOOOOON”. Ook het publiek ging te keer. Ik wist toen de tiebreak naar me toe te trekken en we gingen de derde set in.
De derde set ging gelijk op, en meer en meer wedstrijden op andere banen gingen gewonnen of verloren. Toen ik 4-3 voor stond in de derde set, was iedereen klaar en verzamelden ze zich allemaal rondom mijn baan. Ik probeerde mijn zenuwen terug te dringen naar de achtergrond en te focussen op elk punt. Mijn teamgenoten aan de zijkant en het publiek juichen na elk punt dat ik win: ze doen dat zo fanatiek en luid dat ik bijna het gevoel heb alsof het Nederlands elftal het WK gewonnen heeft. Op dat moment draait alles om jou en daar ben je je van bewust. Door dit bewustzijn, raakte ik in een soort trance: het enige waar ik mee bezig kon zijn was het punt dat ik ging spelen.
Ik kom uiteindelijk 5-4 voor en ik mag de wedstrijd proberen uit te serveren. Na een fout van mezelf, een fout van haar en 2 goede services, kom ik 40-15 voor. Matchpoint. De hoofdcoach loopt naar me toe en zegt “slice serve wide, then put the ball back behind her.” En dat is wat ik deed. Mijn eerste service ging scherp naar buiten en ik kreeg een makkelijke forehand. Die sloeg ik vervolgens terug dezelfde hoek in. Winner. “LET’S GOOOOOOOOOOO”, krijs ik.
Voordat ik het weet komen al mijn teamgenoten de baan op stormen. Ze springen op me, tegen me aan en duwen me bijna omver. We vieren de overwinning uitbundig. De nummer 9 van Amerika is zojuist verslagen en ik was de beslissende factor. In onderstaand filmpje zie je hoe dat ging.
Kippenvel gekregen tijdens het lezen van Laura’s verhaal? Wij ook! De sfeer die iedere college wedstrijd met zich mee brengt is fenomenaal en mooi om mee te maken voor iedere sportliefhebber. Meer lezen over Laura’s college tijd so far? Blijf dan onze nieuwspagina en social media kanalen de aankomende weken goed in de gaten houden!
Denk jij nu: “Wat Laura doet, dat wil ik ook!”? Zoek dan snel contact met ons op of klik op onderstaande button, dan bespreken we samen jouw mogelijkheden.
